Niecodzienny jubileusz

Złote Gody, to uroczystość nie wszystkim małżonkom dana. Większość tych, którym los dał szansę, uroczyście pragnie uczcić 50 lat wspólnego życia.

18 lutego w chojnowskim Urzędzie Stanu Cywilnego w obecności kierownik USC Leokadii Szkolnik i burmistrza Jana Serkies oraz najbliższej rodziny dwie pary składały podziękowania swoim współmałżonkom za wieloletnią opiekę, wsparcie i wspólnie przebytą drogę. Z rąk burmistrza przyjęli także nadane im przez prezydenta RP medale za długoletnie pożycie.

 

Helena i Jerzy Münzger

 

 

Przez wiele lat mieszkali po sąsiedzku. Przez wiele lat nie zwracali na siebie uwagi. Przez wiele lat żadne z nich nawet nie myślało o tym, że los połączy ich na zawsze. Dwudziestoletnia Helena i o trzy lata starszy Jerzy pierwszy raz spojrzeli sobie w oczy na zabawie. To spojrzenie nie zwiastowało jeszcze wielkiej miłości, ale z pewnością było jej początkiem. Ona w towarzystwie koleżanek bawiła się na parkiecie, on rozmawiał z kolegami przy stoliku. Panowie zwracali na siebie uwagę, nie ona jedna widziała, że dysputa z każdą chwilą staje się bardziej nerwowa. O szczegółach dziś nie ma potrzeby wspominać, dość, że po jakimś czasie ich spojrzenia się spotkały. Jurek postanowił poprosić młodziutką sąsiadkę do tańca, ale ta odmówiła uznając, że na tego pana przyszedł czas do domu.

 

Zaproponowała, że go odprowadzi. Zgodził się. Tak to się zaczęło i trwa ponad pół wieku.

- Przez tych 50 wspólnie spędzonych lat bywało różnie – mówią jubilaci. – To dzięki szacunkowi do siebie, do instytucji małżeństwa wciąż jesteśmy razem. Młodym dziś tego brakuje.

Troje dzieci i 6 wnucząt, to najbliższa rodzina i najcenniejszy skarb. Pani Helena marzy, by w zdrowiu doczekać wesel wnucząt i wziąć w objęcia prawnuka. Pan Jerzy z pewnością przy tym będzie, bo zamierza dożyć 100 lat.

 

 

Bronisława i Kazimierz Darmoros

 

„Daj, ać ja pobruszę, a ty poczywaj". Te pierwsze zapisane w języku polskim zdanie pochodzące z Ksiąg Henrykowskich idealnie pasuje do genezy znajomości państwa Darmoros.

Obowiązkiem dwunastoletniej Broni było m.in. pasanie krów. Podobnemu zajęciu na michowskich łąkach oddawał się niewiele starszy Kazio. Któregoś dnia odważył się podejść do koleżanki z tej samej wsi i poczęstował ją dropsem. „Weź, dobre – wydusił. Odpocznij sobie, a ja popasę nasze krowy - zaproponował". W konsekwencji oboje raczyli się wyśmienitymi dropsami, a krowy popasały się same…

Można domniemać, że wydarzenie na pastwisku było ze wszech miar znamienne dla tych dwojga. Bronisława rozsmakowana w okrągłych pastylkach została po latach farmaceutką, Kazimierz troszczący się o bydło (swoje i nie swoje) upodobał sobie zawód weterynarza.

Jako nastolatkiwie rozstali się kiedy młody Kazimierz dostał powołanie do wojska. Po dwóch latach wracał z myślą założenia rodziny – z Bronisławą naturalnie. Nie miała nic przeciwko. Była po maturze, pracowała w aptece, należało pomyśleć o rodzinie. Pobrali się pół wieku temu, ale żadne z nich nie czuje za sobą tylu lat.

- To przeleciało tak szybko – mówi pan Kazimierz. – Praca i obowiązki domowe wypełniały gros czasu. Miesiąc za miesiącem, rok za rokiem… i dziś obchodzimy Złote Gody. To chyba recepta na zgodne małżeństwo.

Pani Bronisława jako farmaceutka zaleca dodatkowo kompromisy, przełamywanie od czasu do czasu rutyny i wybór partnera na zasadzie uzupełnień.

Ich dumą są dwaj synowie i czterech wnuków. Życzą sobie przede wszystkim zdrowia i kolejnych lat w otoczeniu najbliższych.

 

 

 

A my obu parom składamy serdeczne gratulacje i wszelkiej pomyślności, zdrowia i wielu jeszcze rodzinnych uroczystości.