8 grudnia 1915 roku, w niewielkim Jacowcu na Ukrainie przyszedł na świat Marian Drobnicki. Sto lat później, w Chojnowie na Dolnym Śląsku Pan Marian, w otoczeniu licznej rodziny, uroczyście obchodził swój wyjątkowy jubileusz.
Spokojne, wiejskie życie pod Tarnopolem przerwała wojna. Po jej zakończeniu Pan Marian wraz z żoną osiadł na gospodarstwie w Suszkach koło Bolesławca. Tu rozpoczął nowe życie. Tu rodziły się jego dzieci, tu pracował, tu miał przyjaciół. Ciężka praca przy obejściu i na 15 hektarowym polu to zapewne jeden ze składników panaceum na długowieczność. Pan Marian miał w zwyczaju, bez względu na okoliczności i aurę każdego dnia, o stałej porze, ucinać sobie drzemkę. Ten rytuał, jak twierdzą bliscy, też bardzo służył jego zdrowiu. Co ciekawe, dieta Pana Mariana, wprowadziłaby zapewne współczesnych dietetyków w osłupienie.
- Tato zawsze jadł bardzo tłusto, bardzo słono i słodko - wyjawia córka Maria. - Do herbaty potrafi wsypać 4 łyżeczki cukru, a jak nikt nie widział, dosypywał i piątą. Jednak jadł raczej mało a często. Zawsze był szczupły. Nigdy nie chorował, nigdy nie brał żadnych leków.
I tak jest do tej pory. Pan Marian nie wspomaga się żadnymi środkami farmakologicznymi, wciąż jest sprawny i samo-dzielny. Ogromną radość sprawia mu obserwowanie, jak dorastają kolejni jego potomkowie. Za sprawą dwóch córek, jubilat doczekał 4 wnucząt, potem urodziło się 5 prawnucząt, a od niedawna jest już podwójnym prapradziadkiem. Najmłodszy członek rodu - dwumiesięczny Antoni Franciszek - komunikuje się ze światem głównie jeszcze płaczem, ale dla prapradziadka Mariana to śpiew i miód na serce. Kto bowiem może dumnie wypinać pierś i przytulać do niej młodszego o 100 lat potomka?!
Gratulujemy całemu wspaniałemu klanowi, a Panu Marianowi życzymy wielu jeszcze pogodnych dni u boku troskliwej rodziny i takiej kondycji aż do 200 lat!
