15 stycznia zmarł
Jan Borysionek
- inżynier rolnik,
porucznik w st. sp.,
weteran walki
o niepodległość ojczyzny, społecznik.
Urodził się 11 lipca 1926 r. w Dzierkowszczyźnie na Wileńszczyźnie, w wielodzietnej rodzinie chłopskiej; miał trzech braci i dwie siostry.
W 1941 r., kiedy Niemcy zajęli tereny Wileńszczyzny, jako 16.letni chłopiec został łącznikiem AK. W 1944 roku, po wyzwoleniu tych terenów spod okupacji niemieckiej, został zmobilizowany do Armii Radzieckiej i wraz z kolegami wywieziony daleko na północny wschód Związku Radzieckiego, do miejscowości Wołogda, a następnie do Griazowca. Stamtąd na początku września 1944 roku został odesłany do Wojska Polskiego,
8 Brygady Artylerii Ciężkiej, w składzie której brał czynny udział w operacji pomorskiej i berlińskiej. Później w składzie II Armii Wojska Polskiego brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej i operacji praskiej.
9 lutego 1947 r. zdemobilizowany, wrócił do rodziców, którzy jako repatrianci przyjechali do Polski. Podjął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Rolniczym w Płotach. W 1951 roku zdał egzamin dojrzałości i został skierowany do pracy w PGR, gdzie był agronomem w Zespole PGR Piotrowice k/Chojnowa i Mikołowie w pow. lubańskim. W 1956 roku został przeniesiony na stanowisko st. agronoma zespołu PGR Dobre Miasto pow. Lidzbark Warmiński. W czasie pracy zawodowej podjął studia w Akademii Rolniczej we Wrocławiu, gdzie uzyskał stopień inżyniera rolnika. W 1970 roku skończył studium specjalistyczne Organizacji Zarządzania i Pracy Kierowniczej w Rolnictwie. Po rozwiązaniu Zespołów PGR został przeniesiony do pracy w Biurze Projektów Organizacji Gospodarstw Rolnych przy Ministerstwie Rolnictwa, gdzie pracował przez 9 lat na stanowisku projektanta, następnie starszego projektanta. W 1968 roku został oddelegowany na stanowisko dyrektora Wielozakładowego Przedsiębiorstwa PGR Kwiecewo, pow. Lidzbark Warmiński, by zrealizować zadanie produkcyjne zawarte w założeniach projektu, którego był autorem. Za zrealizowane zadanie otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.
W 1972 roku został przeniesiony służbowo do Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej w Chojnowie. Za udział w realizacji pracy pt. "Opracowanie i wdrażanie kompleksowej technologii uprawy kukurydzy na ziarno, kiszonkę i susz oraz upowszechnienie nowych odmian krajowych" otrzymał nagrodę 1. stopnia Ministra Rolnictwa. Na skutek odnawiania się nabytych w czasie wojny chorób, zranień i kontuzji, w wieku 55 lat jako inwalida wojenny przeszedł na emeryturę, angażując się w pracę społeczną w środowisku kombatanckim. Nieprzerwanie od czterdziestu lat pełnił funkcję prezesa Koła Gminnego Związku Kombatantów RPiBWP w Chojnowie oraz członka Prezydium Związku Wojewódzkiego, obecnie Okręgowego Związku Kombatantów RPiBWP w Legnicy. Był jednym z głównych inicjatorów rocznicowych uroczystości patriotyczno-religijnych, spotkań z młodzieżą szkolną. Pisał artykuły do prasy i udzielał wywiadów o historycznych dokonaniach polskiego oręża. Tworzył kronikę o kombatantach z naszego okręgu - uczestnikach walk o niepodległość ojczyzny.
Za swój udział w walce o niepodległość ojczyzny, pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń państwowych i resortowych, w tym: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi. Medale: Medal Zwycięstwa i Wolności - Za udział w Walkach o Berlin, Za Udział w Walkach o Odrę, Nysę
i Bałtyk; Medal 40Lecia PRL, Medal za Zasługi dla Woj. Legnickiego, Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Kombatancki Krzyż Pamiątkowy "Zwycięzcom", Krzyż Czynu Frontowego I i II Armii Wojska Polskiego, Patent Nr 25671 Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny, Odznakę Grunwaldzką, Odznakę Zasłużony dla Związku Kombatantów.
W 1998 roku, w plebiscycie, został wybrany "Chojnowianinem Roku".
Jego pasją było myślistwo. Tu również udzielał się społecznie, za co został odznaczony Brązowym i Srebrnym Medalem Za Zasługi dla Łowiectwa.
CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!
