Dzi-Wnu dla wszystkich

Nie każda babcia i nie każdy dziadek mają wnuczęta w przedszkolu czy szkole i okazję do uczestniczenia w artystycznym świętowaniu w edukacyjnych placówkach swoich pociech. Miejski Ośrodek Kultury Sportu i Rekreacji, od kilku już lat, zaprasza organizuje Ich święto w domu kultury. Z zaproszenia korzystają dziesiątki chojnowian pragnących uczestniczyć w uroczystych obchodach Dnia Babci i Dziadka.

Na scenie tego dnia obejrzeć można barwne widowisko dedykowane najukochańszym, najcierpliwszym, tym naj…, naj...

Impreza pod nazwą „Dzi-Wnu" czyli Dziadkom-Wnuki, bawi, śmieszy i wyciska łzy wzruszenia. Na scenie, kilkulatki i nieco starsze wnuczęta deklamują, śpiewają, tańczą, odgrywają teatralne spektakle. Wszystko po to, by uradować babcię i dziadka i w imieniu wszystkich wnuków, wnuczek i prawnucząt podziękować za opiekę, edukację, pomoc, poświęcony czas i bezgraniczną, bezwarunkową miłość.

 

 

Artystyczną laurkę malowały w tym roku dzieci z grupy Grzybków z Przedszkola Miejskiego nr 1, zespoły taneczne Mały Karambol i Karambol II oraz grupa teatralna Pchełki z MOKSiR, a także uczniowie klasy Ia ze Szkoły Podstawowej nr 4.

„Dzi-Wnu", jednak to nie tylko występy artystyczne. Tradycją stało się już, że podczas świętowania ujawniają się najstarsi i najmłodsi (stażem) dziadkowie oraz dziadkowie posiadający największą ilość wnucząt.

- Dziadkiem zostałem niedawno i co najśmieszniejsze dokładnie w Dniu Taty – mówi Roman Iwański, zdobywca tytułu „najmłodszy dziadek". – Maleńki skarb w rodzinie przypomniał chwile narodzin dzieci i ogromną troskę o ich przyszłość. Teraz jako doświadczony ojciec, z przyjemnością poddam się roli dziadka.

 

Pani Stanisława Neczaj wygrała aż dwie „licytacje" – na babcię z najdłuższym stażem i babcię, która ma największe grono wnucząt.

- Mam ich trzynaścioro – dumnie stwierdza – Dziś na scenie oklaskiwałam moją prawnusię. Z przyjemnością przychodzę co roku na tę uroczystość, to dla nas seniorów największa radość.

 

 

 

Wszystkich wyróżnionych rozpoznać można było po piaskowych babkach, wręczanych zamiast szarf z tytułami. Taką nagrodą zdecydowanie łatwiej się podzielić.

Uroczystość się skończyła, zgasły światła na scenie, publiczność się rozeszła. Wdzięczność wnucząt (i ich rodziców) pozostanie jednak do końca świata (i o jeden dzień dłużej).